ممنوعیت تبلیغات در سلامت

تعاریف و حدود قانونی سلامت چیست؟

طبق بند اول اصل 56 قانون اساسی؛ ".."هر کس حق دارد در محیطی سالم و متعادل زندگی کند...".

به گفته سازمان بهداشت جهانی (WHO) «سلامتی صرفاً فقدان بیماری یا ناتوانی نیست، بلکه حالتی از رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی است». بنابراین، حفظ سلامت روانی فرد و همچنین سلامت جسمی ضروری است.

خدمات بهداشتی و درمانی انواع خدمات پیشگیرانه و درمانی است که دولت باید ارائه دهد. در این زمینه، دولت باید از نظر روحی و جسمی با شهروندان خود رفتار کند. در عین حال، دولت باید اقدامات پیشگیرانه در برابر بیماری ها را انجام دهد.

موسسات دولتی و خصوصی در محدوده ممنوعیت تبلیغات در مراقبت های بهداشتی

دولت خدمات بهداشتی را از طریق سازمان های بخش دولتی و خصوصی ارائه می دهد.

طبق قوانین فوق الذکر مشخص شد که بیمارستان های خصوصی با پرداخت هزینه خدمات ارائه می کنند. در آن صورت بیمارستان های خصوصی طبق قانون حمایت از حقوق مصرف کننده به شماره 4077 به ارائه دهنده خدمات سلامت مراجعه می کنند. در حکم مربوطه، ارائه دهنده می تواند شخص حقیقی یا حقوقی باشد. ما می دانیم که در جایی که یک طرف معامله گر است، طرف دیگر نیز مصرف کننده است. در این صورت، بیمارانی که در ازای دریافت هزینه از مراکز خدمات درمانی خصوصی خدمات دریافت می کنند، طبق ماده 3/د قانون حمایت از مصرف کننده شماره 4077 در جایگاه مصرف کننده قرار می گیرند.

ممنوعیت تبلیغات در تصمیمات شورای بهداشت

از آنجایی که بیمارستان‌های خصوصی باید مشمول مقررات قوانین مربوطه در بالا باشند، به دلیل نوع خدماتی که ارائه می‌دهند، مشمول ممنوعیت تبلیغات تجاری می‌شوند، هر چند با توجه به اینکه خدمات بهداشتی و درمانی مشمول پرداخت هزینه باشد. خدمات یک خدمت عمومی است. نقض ممنوعیت تبلیغات توسط بیمارستان های خصوصی که در شعبه های مشابه خدمت می کنند باعث رقابت ناعادلانه می شود. بیمارستان های خصوصی ناقض ممنوعیت تبلیغات مشمول جریمه های سنگین و تعلیق تبلیغات می شوند.